Building on his extensive scholarly and research experience, Dr. Munawar Hanih T.T. navigates a unique academic path as an ICSSR Post-Doctoral Fellow at Aligarh Muslim University (AMU). He previously served as an Assistant Professor of Malayalam at Sir Syed College in Taliparamba until 2024 in a contractual post. His work is dedicated to exploring the rich intersection of Islamic mysticism, particularly Sufi poetry, and the Bhakti traditions within cultural literature.

A native of Valanchery Munnakkal, Kerala, Dr. Hanih's intellectual foundation began with his Bachelor's degree completed at WMO College, Muttil, Wayanad. He then pursued his M.A. and Ph.D. in Malayalam Literature at AMU. His M.A. research on the folklore of the Kadalundipuzha river banks received the M.P. Paul Memorial Award.
Dr. Hanih has published two books with Book Plus in 2023: Malayalam Sufi Poetry (മലയാള സൂഫി കവിത) and Sufism in Modern Discourses (സൂഫിസം ആധുനിക വ്യവഹാരങ്ങളിൽ).

 

His doctoral thesis, a focused study on the "Poetic identity of Malayalam Sufi poetry," is a significant contribution that has helped establish this literary form as a distinct genre. This research trajectory led to his prestigious ICSSR fellowship, which is funding his current inquiry into "The Role of Bhakti Poetry and Sufi Poetry in the Social Reformation of Kerala," further examining the transformative power of these literary and spiritual traditions.

His book Malayala Sufi Kavitha earned the 2023 Mahakavi Moinkutty Vaidyar Mappila Kala Akademi Literary Award.

 

His areas of expertise encompass Mysticism, the intricate relationship between Sufism and politics, Islamic eschatology, folklore, and anti-imperialism. His analyses and perspectives reach a broad audience through his academic papers in journals, as well as through articles and essays.

Dr. Munawar Hanih T T

സമകാലിക രാഷ്ട്രീയ ഭൂമികയിലെ ഏറ്റവും തീക്ഷ്ണമായ പോരാട്ടങ്ങളുടെ മുൻനിരയിൽ നാം ചില യുവനേതാക്കളെ കാണാറുണ്ട്. പലസ്തീനിലെ ഒത്തുതീർപ്പില്ലാത്ത അധിനിവേശത്തിനെതിരെ, ഇറാഖിലും അഫ്ഗാനിസ്ഥാനിലും നടന്ന സൈനിക അതിക്രമങ്ങൾക്കെതിരെ, ലോകത്തിന്റെ വിവിധ കോണുകളിൽ കോർപ്പറേറ്റ് ഭീമന്മാർ നടത്തുന്ന പ്രകൃതിചൂഷണങ്ങൾക്കെതിരെ അവർ തെരുവിലിറങ്ങുന്നു. അവരുടെ വാക്കുകളിൽ സാമ്രാജ്യത്വ വിരുദ്ധതയുടെ തീക്ഷ്ണതയുണ്ട്, അവരുടെ പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ടവരോടുള്ള ആത്മാർത്ഥമായ ഐക്യദാർഢ്യമുണ്ട്. പഴയകാല കോളനിവാഴ്ചയുടെ പ്രത്യക്ഷരൂപങ്ങളായ സൈനിക ഇടപെടലുകളെയും ഭൂപടങ്ങൾ മാറ്റിവരയ്ക്കുന്നതിനെയും അവർ ശക്തമായി എതിർക്കുന്നു. ഈ നിലപാടുകൾ കാരണം, പുരോഗമന ഇടതുപക്ഷത്തിന്റെ പ്രത്യാശയുടെ പ്രതീകങ്ങളായി അവർ വാഴ്ത്തപ്പെടുന്നു (Fanon, 1961).

 എന്നാൽ ഈ ചിത്രത്തിന് അദൃശ്യമായ ഒരു മറുവശമുണ്ട്. ഭൂപടത്തിലെ അതിർത്തികളെ സംരക്ഷിക്കാൻ വാദിക്കുന്ന ഇതേ നേതാക്കൾ, മനുഷ്യന്റെ ചിന്തയുടെയും സംസ്കാരത്തിന്റെയും അതിരുകളെ മായ്ച്ചുകളയുന്ന ഒരു പുതിയതരം സാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെ വാഹകരാകുന്നു എന്നത് ഒരു വിരോധാഭാസമാണ്. അവർ ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായ സാമ്രാജ്യത്വത്തെ എതിർക്കുമ്പോൾ തന്നെ, സാംസ്കാരിക സാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെ ഏറ്റവും ശക്തരായ പ്രചാരകരായി മാറുന്നു. പാശ്ചാത്യ ഉദാരവാദത്തിന്റെ (Western Liberalism) കണ്ണടയിലൂടെ മാത്രം ലോകത്തെ നോക്കിക്കാണുകയും, ആ കാഴ്ചപ്പാടുകളെ സാർവലൗകിക സത്യങ്ങളായി ലോകമെമ്പാടും അടിച്ചേൽപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു പ്രവണതയാണിത്. വ്യക്തിയുടെ അവകാശങ്ങൾ, ലൈംഗികത, ലിംഗപദവി, കുടുംബം, സമൂഹം എന്നിവയെക്കുറിച്ചുള്ള പാശ്ചാത്യ സങ്കൽപ്പങ്ങൾ മാത്രമാണ് ശരിയെന്നും, മറ്റെല്ലാ സാമൂഹിക കാഴ്ചപ്പാടുകളും അടിച്ചമർത്തലിന്റെയും പിന്നോക്കാവസ്ഥയുടെയും അടയാളങ്ങളാണെന്നും അവർ വിശ്വസിക്കുന്നു (Said, 1978).

 

ഈ പ്രക്രിയയെ നമുക്ക് "തുടർച്ചയറ്റ അപകോളനീകരണം" (Truncated Decolonization) എന്ന് വിളിക്കാം. ഇത് വിമോചനത്തിന്റെ പാതിവഴിയിൽ നിലച്ചുപോയ ഒരു യാത്രയാണ്. അധിനിവേശകന്റെ പട്ടാളത്തെയും ഭരണകൂടത്തെയും പുറത്താക്കുന്നു, പക്ഷേ അവന്റെ ചിന്തകളെയും ലോകവീക്ഷണത്തെയും ആദർശമായി സ്വീകരിക്കുന്നു. ഭൂമി തിരിച്ചുപിടിക്കുന്നു, പക്ഷേ ആത്മാവിനെ അടിയറവെക്കുന്നു. ഇത് കേവലം ഒരു ആശയപരമായ പിഴവല്ല, മറിച്ച് സാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെ ഏറ്റവും സൂക്ഷ്മവും അപകടകരവുമായ രൂപങ്ങളിലൊന്നിന് നിയമസാധുത നൽകുന്ന ഒരു പുതിയ പ്രതിസന്ധിയാണ് (Mignolo, 2011).

 

സാമ്രാജ്യത്വത്തെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുമ്പോൾ നമ്മുടെ മനസ്സിലേക്ക് ഓടിയെത്തുന്നത് ടാങ്കുകളും തോക്കുകളുമേന്തിയ പട്ടാളക്കാരും, വിദേശ മണ്ണിൽ നാട്ടിയ കൊടികളും, അവിടുത്തെ വിഭവങ്ങൾ കൊള്ളയടിക്കുന്നതുമാണ്. ഇത് സാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെ ദൃശ്യമായ, പരുക്കനായ മുഖമാണ്. ഭൂമിയും വിഭവങ്ങളും അധികാരവും പിടിച്ചെടുക്കാനുള്ള ഈ ശ്രമം തിരിച്ചറിയാൻ എളുപ്പമാണ്. ഇതിനെതിരെയുള്ള പോരാട്ടങ്ങൾ രക്തരൂക്ഷിതവും പ്രത്യക്ഷവുമാണ്. ലോകമെമ്പാടുമുള്ള കോളനി വിരുദ്ധ പോരാട്ടങ്ങൾ ഈ രൂപത്തിലുള്ള സാമ്രാജ്യത്വത്തിനെതിരെയായിരുന്നു. ഇന്ന്, പലസ്തീൻ ജനത തങ്ങളുടെ ഭൂമിക്കുവേണ്ടി നടത്തുന്ന പോരാട്ടവും ഈ ദൃശ്യ സാമ്രാജ്യത്വത്തിനെതിരെയുള്ള ചെറുത്തുനിൽപ്പാണ്. നമ്മുടെ പുരോഗമന നേതാക്കൾ ഈ പോരാട്ടങ്ങളെ പിന്തുണയ്ക്കുമ്പോൾ, അവർ ഈ പ്രത്യക്ഷ ശത്രുവിനോടാണ് ഏറ്റുമുട്ടുന്നത് (Fanon, 1961).

 

എന്നാൽ സാമ്രാജ്യത്വത്തിന് അദൃശ്യമായ, കൂടുതൽ ആഴത്തിൽ വേരോടുന്ന മറ്റൊരു മുഖമുണ്ട്. അത് ആശയങ്ങളുടെയും മൂല്യങ്ങളുടെയും ലോകവീക്ഷണത്തിന്റെയും തലത്തിലാണ് പ്രവർത്തിക്കുന്നത്. സൈന്യത്തിന് പകരം സർവ്വകലാശാലകളും, എൻ.ജി.ഓകളും, മാധ്യമങ്ങളും, മനുഷ്യാവകാശ സംഘടനകളുമാണ് അതിന്റെ പടയാളികൾ. ഭൂപടങ്ങൾക്ക് പകരം അത് മനുഷ്യന്റെ മനസ്സിനെയാണ് കോളനിയാക്കുന്നത്. ഇതിനെ "ജ്ഞാനശാസ്ത്രപരമായ ആധിപത്യം" (Epistemic Hegemony) എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കാം. പാശ്ചാത്യ ഉദാരവാദ സംസ്കാരത്തിന്റെ,  അറിവും മൂല്യങ്ങളും യാഥാർത്ഥ്യബോധവും മാത്രമാണ് ശരിയെന്നും, മറ്റുള്ളവയെല്ലാം അപരിഷ്കൃതമോ അയുക്തികമോ ആണെന്നുമുള്ള ധാരണ സ്ഥാപിച്ചെടുക്കുന്ന പ്രക്രിയയാണിത് (Santos, 2014).

 

അദൃശ്യ സാമ്രാജ്യത്വം ഇങ്ങനെയാണ് പ്രവർത്തിക്കുന്നത്: അത് സ്വയം ഒരു "സംസ്കാരമായി" അവതരിപ്പിക്കുന്നില്ല, മറിച്ച് "സാർവലൗകിക യുക്തി" (Universal Reason) ആയാണ് അവതരിപ്പിക്കുന്നത്. വ്യക്തിസ്വാതന്ത്ര്യം, സ്വയം നിർണ്ണയാവകാശം, ലിംഗസമത്വം തുടങ്ങിയ ആശയങ്ങളെ ഒരു പ്രത്യേക ചരിത്ര പശ്ചാത്തലത്തിൽ (യൂറോപ്പിലെ നവോത്ഥാനം, ജ്ഞാനോദയം, ഫ്രഞ്ച് വിപ്ലവം) രൂപപ്പെട്ടുവന്ന മൂല്യങ്ങളായി കാണുന്നതിന് പകരം, അവയെ മനുഷ്യരാശിയുടെ മുഴുവൻ സ്വാഭാവികവും അനിവാര്യവുമായ പരിണാമ ലക്ഷ്യമായി അവതരിപ്പിക്കുന്നു. ഈ ചട്ടക്കൂടിന് പുറത്തുനിൽക്കുന്ന ഏതൊരു സമൂഹത്തെയും അത് "പുരോഗതി"യുടെ പാതയിൽ പിന്നോട്ട് നിൽക്കുന്നവരായി മുദ്രകുത്തുന്നു. അവരുടെ പാരമ്പര്യങ്ങളെയും സാമൂഹിക ഘടനകളെയും മാറ്റം വരേണ്ട "തടസ്സങ്ങളായി" കാണുന്നു (Taylor, 1994).

 

പുതിയ ഇടതുപക്ഷ നേതാക്കളുടെ ദുരന്തം ഇവിടെയാണ്. അവർ ദൃശ്യമായ സാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെ കടുത്ത ശത്രുക്കളായിരിക്കുമ്പോൾ തന്നെ, അദൃശ്യമായ സാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെ ഏറ്റവും മികച്ച ഏജന്റുമാരായി മാറുന്നു. ഒരു രാജ്യത്തിന്റെ എണ്ണപ്പാടങ്ങൾ ഒരു വിദേശ കോർപ്പറേഷൻ കയ്യടക്കുന്നതിനെ അവർ എതിർക്കും, എന്നാൽ അതേ രാജ്യത്തെ കുടുംബ സങ്കൽപ്പങ്ങളെയും സാമൂഹിക ബന്ധങ്ങളെയും പാശ്ചാത്യ മാതൃകയിൽ "പുനർനിർമ്മിക്കാൻ" വരുന്ന എൻ.ജി.ഓകളെ അവർ സ്വാഗതം ചെയ്യും. കാരണം, ആദ്യത്തേതിനെ അവർ ചൂഷണമായും രണ്ടാമത്തേതിനെ "വിമോചന"മായും കാണുന്നു. ഈ വിഭജനം തന്നെയാണ് അപകോളനീകരണത്തെ മുറിവേൽപ്പിക്കുന്നതും അപൂർണ്ണമാക്കുന്നതും (Spivak, 1988).

 

ഈ സാംസ്കാരിക സാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെ അടിത്തറ പാശ്ചാത്യ ഉദാരവാദത്തിന്റെ കേന്ദ്രബിന്ദുവായ വ്യക്തിവാദമാണ് (Liberal Individualism). ഈ തത്വശാസ്ത്രം അനുസരിച്ച്, മനുഷ്യൻ അടിസ്ഥാനപരമായി ഒരു സ്വതന്ത്രനും സ്വയംപര്യാപ്തനുമായ വ്യക്തിയാണ്. സമൂഹം, പാരമ്പര്യം, മതം, കുടുംബം എന്നിവയെല്ലാം വ്യക്തിയുടെ തിരഞ്ഞെടുപ്പുകൾക്ക് വിധേയമായ അപ്രധാനമായ ഘടകങ്ങൾ മാത്രമാണ്. വ്യക്തിയുടെ അവകാശങ്ങളും ആഗ്രഹങ്ങളുമാണ് പരമപ്രധാനം. ഈ വ്യക്തിക്ക് എവിടെനിന്നും വേർപെട്ട്, സ്വന്തം യുക്തിയും ഇച്ഛാശക്തിയും ഉപയോഗിച്ച് ജീവിതം കെട്ടിപ്പടുക്കാൻ കഴിയുമെന്ന സങ്കൽപ്പമാണിത് (MacIntyre, 1981).

 

ഈ ആശയം പാശ്ചാത്യ ലോകത്ത് അതിന്റെതായ ചരിത്രപരമായ കാരണങ്ങളാൽ രൂപപ്പെട്ടുവന്നതാണ്. എന്നാൽ അതിനെ സാർവലൗകിക സത്യമായി അവതരിപ്പിക്കുമ്പോൾ വലിയ അപകടങ്ങൾ പതിയിരിക്കുന്നു. ലോകത്തിലെ ഭൂരിഭാഗം സംസ്കാരങ്ങളും വ്യക്തിയെ കാണുന്നത് അങ്ങനെയല്ല. പല പൗരസ്ത്യ, ആഫ്രിക്കൻ, തദ്ദേശീയ സമൂഹങ്ങളിലും വ്യക്തിയുടെ അസ്തിത്വം സമൂഹത്തിൽ നിന്നും, കുടുംബത്തിൽ നിന്നും, പാരമ്പര്യങ്ങളിൽ നിന്നും വേർതിരിക്കാനാവാത്തതാണ്. "ഞാൻ" എന്നതിനേക്കാൾ "ഞങ്ങൾ" എന്നതിനാണ് അവിടെ പ്രാധാന്യം. വ്യക്തിയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യം സമൂഹത്തോടുള്ള അവന്റെ കടമകളുമായി കെട്ടുപിണഞ്ഞുകിടക്കുന്നു. അർത്ഥവും സ്വത്വവും കണ്ടെത്തുന്നത് തനിച്ചുള്ള ഒരു യാത്രയിലല്ല, മറിച്ച് സമൂഹത്തിന്റെ പങ്കുവെക്കപ്പെട്ട ചരിത്രത്തിലും മൂല്യങ്ങളിലും പങ്കാളിയാകുന്നതിലൂടെയാണ് (Taylor, 1989).

 

ഓരോ സംസ്കാരത്തിനും അതിന്റേതായ മൂല്യപശ്ചാത്തലങ്ങളുണ്ട് (Horizons of Significance). നമ്മുടെ ജീവിതത്തിന് അർത്ഥം നൽകുന്നതും, നല്ലതും ചീത്തയും തിരിച്ചറിയാൻ സഹായിക്കുന്നതും, നമ്മുടെ സ്വത്വം രൂപപ്പെടുത്തുന്നതും ഈ പങ്കുവെക്കപ്പെട്ട മൂല്യങ്ങളാണ്. ഭാഷ, മതം, കല, ആചാരങ്ങൾ എന്നിവയെല്ലാം ഇതിന്റെ ഭാഗമാണ്. ഉദാരവാദ വ്യക്തിവാദം ചെയ്യുന്നത്, ഈ വൈവിധ്യമാർന്ന മൂല്യങ്ങളെ ഉടച്ചു വാർത്ത്, ഒരൊറ്റ "സാർവലൗകിക"വും "നിഷ്പക്ഷവുമായ" ഒരു ഭൂമിക സൃഷ്ടിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയാണ്. എന്നാൽ ഈ നിഷ്പക്ഷത വ്യാജമാണ്. അത് യഥാർത്ഥത്തിൽ പാശ്ചാത്യ സംസ്കാരത്തിന്റെ ലിബറൽ മൂല്യങ്ങളെ സാർവലൗകികമായി അവതരിപ്പിക്കുക മാത്രമാണ് ചെയ്യുന്നത് (Taylor, 1994).

 

ഇടതുപക്ഷ നേതാക്കൾ ഈ കെണിയിൽ പൂർണ്ണമായി വീണുപോകുന്നു. അവർ ഒരു അറബ് രാജ്യത്തോ ആഫ്രിക്കൻ രാജ്യത്തോ ഉള്ള ഗോത്ര ഘടനകളെയും, കൂട്ടുകുടുംബ വ്യവസ്ഥയെയും, സാമൂഹികാചാരങ്ങളെയും കാണുന്നത് പിന്നോക്കാവസ്ഥയുടെയും വ്യക്തിസ്വാതന്ത്ര്യ നിഷേധത്തിന്റെയും അടയാളങ്ങളായിട്ടാണ്. ആ സമൂഹങ്ങൾക്ക് അവയുടേതായ ആന്തരിക യുക്തിയും, സാമൂഹിക സുരക്ഷാ സംവിധാനങ്ങളും, അർത്ഥം നൽകുന്ന പാരമ്പര്യങ്ങളും ഉണ്ടെന്ന യാഥാർത്ഥ്യം അവർക്ക് കാണാൻ കഴിയുന്നില്ല. "അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ട" വ്യക്തികളെ അവരുടെ "പിന്നോക്ക" സംസ്കാരത്തിൽ നിന്ന് "രക്ഷിക്കുക" എന്നതാണ് തങ്ങളുടെ ദൗത്യമെന്ന് അവർ കരുതുന്നു. ഇത് പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിലെ കൊളോണിയൽ ഭരണാധികാരികളുടെ പരിഷ്കൃതമല്ലാത്തവരെ നന്നാക്കാനുള്ള പരിശ്രമം (White Man's Burden) എന്ന ആശയത്തിന്റെ പുതിയ, പുരോഗമന മുഖംമൂടി മാത്രമാണ് (Kipling, 1899/1999).

 

ഈ സാംസ്കാരിക സാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെ ഏറ്റവും പ്രകടമായ പോർക്കളം ഇന്ന് ലൈംഗികതയുടെയും ലിംഗപദവിയുടെയും മണ്ഡലമാണ്. പാശ്ചാത്യ ലോകത്ത് രൂപപ്പെട്ടുവന്ന LGBTQ+ അവകാശ രാഷ്ട്രീയം ഇന്ന് ഒരു സാർവലൗകിക വിമോചന പദ്ധതിയായി ലോകമെമ്പാടും അവതരിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു. ഈ മാതൃക അനുസരിച്ച്, ലൈംഗികതയും ലിംഗപദവിയും തികച്ചും വ്യക്തിപരമായ ഒന്നാണ്. ഓരോ വ്യക്തിക്കും അവരുടെ ആന്തരിക വികാരങ്ങൾക്കനുസരിച്ച് സ്വന്തം ലൈംഗിക സ്വത്വവും (Sexual Identity) ലിംഗ സ്വത്വവും (Gender Identity) തിരഞ്ഞെടുക്കാനും, അത് പരസ്യമായി പ്രഖ്യാപിക്കാനും, അതിന് നിയമപരമായ അംഗീകാരം നേടാനും അവകാശമുണ്ട്. ഈ അവകാശങ്ങൾ നൽകാത്ത ഏതൊരു സമൂഹവും സ്വേച്ഛാധിപത്യപരവും ഹോമോഫോബിക്കും ട്രാൻസ്ഫോബിക്കുമാണ് എന്ന് മുദ്രകുത്തപ്പെടുന്നു (Massad, 2007).

 

ഇവിടെയാണ് "തുടർച്ചയറ്റ അപകോളനീകരണം" അതിന്റെ ഏറ്റവും വികൃതമായ രൂപത്തിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നത്. പാശ്ചാത്യേതര സമൂഹങ്ങളിൽ ലൈംഗികതയെയും ലിംഗപദവിയെയും സമീപിച്ചിരുന്നത് തികച്ചും വ്യത്യസ്തമായ രീതികളിലായിരുന്നു എന്ന ചരിത്രപരമായ യാഥാർത്ഥ്യത്തെ ഈ സാർവലൗകിക മാതൃക പൂർണ്ണമായും റദ്ദ് ചെയ്യുന്നു (Najmabadi, 2005).

 

സ്വത്വ രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ ഇറക്കുമതി: പല സംസ്കാരങ്ങളിലും, ഒരേ ലിംഗത്തിൽപ്പെട്ടവർ തമ്മിലുള്ള ബന്ധങ്ങൾ നിലനിന്നിരുന്നു. എന്നാൽ അവയെ "ഗേ" അല്ലെങ്കിൽ "ലെസ്ബിയൻ" എന്ന പാശ്ചാത്യ സ്വത്വ രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ (Identity Politics) ചട്ടക്കൂടിലായിരുന്നില്ല കണ്ടിരുന്നത്. അത് ഒരു വ്യക്തിയുടെ സ്വത്വത്തിന്റെ കേന്ദ്രബിന്ദുവായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് ജീവിതത്തിലെ പലതരം ബന്ധങ്ങളിൽ ഒന്നുമാത്രമായിരുന്നു. പാശ്ചാത്യ മാതൃക ഇറക്കുമതി ചെയ്യപ്പെടുമ്പോൾ, ഈ പ്രാദേശികമായ വൈവിധ്യങ്ങളെല്ലാം അപ്രത്യക്ഷമാവുകയും, എല്ലാവരും പാശ്ചാത്യ നിർമ്മിതമായ ലേബലുകൾ സ്വീകരിക്കാൻ നിർബന്ധിതരാവുകയും ചെയ്യുന്നു (Massad, 2007).

 

സാംസ്കാരികമായ അധിനിവേശം: പാശ്ചാത്യ രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള ഫണ്ടിംഗോടെ പ്രവർത്തിക്കുന്ന മനുഷ്യാവകാശ സംഘടനകൾ ഏഷ്യൻ, ആഫ്രിക്കൻ രാജ്യങ്ങളിൽ വന്ന് അവിടുത്തെ സർക്കാരുകളെയും ജനങ്ങളെയും "പുരോഗതി" പഠിപ്പിക്കുന്നു. അവരുടെ നിയമങ്ങൾ മാറ്റിയെഴുതാനും, അവരുടെ സാമൂഹികാചാരങ്ങൾ ഉപേക്ഷിക്കാനും, പകരം പാശ്ചാത്യ മാതൃക അതേപടി പകർത്താനും സമ്മർദ്ദം ചെലുത്തുന്നു. ഇത് സൈനിക അധിനിവേശത്തിന്റെയത്ര തന്നെ ഭീകരമായ ഒരു സാംസ്കാരിക അധിനിവേശമാണ്. ഇത് "ദ്രവരൂപത്തിലുള്ള" (Liquid) അല്ലെങ്കിൽ "ഭൂമിശാസ്ത്രപരമല്ലാത്ത" (Deterritorial) ഒരു ആധിപത്യമാണ്. അത് അതിർത്തികളില്ലാതെ, ആശയങ്ങളിലൂടെയും മാധ്യമങ്ങളിലൂടെയും ഒഴുകിപ്പരന്ന് പ്രാദേശിക സംസ്കാരങ്ങളെയും പാരമ്പ Riyങ്ങളെയും ഇല്ലായ്മ ചെയ്യുന്നു (Bauman, 2000).

 

പുരോഗമന നേതാക്കൾ ഈ പ്രക്രിയയെ കാണുന്നത് അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ടവരുടെ വിമോചനമായിട്ടാണ്. എന്നാൽ യഥാർത്ഥത്തിൽ സംഭവിക്കുന്നത്  ജ്ഞാനശാസ്ത്രപരമായ ഉന്മൂലനമാണ് (Epistemicide). ഒരു ജനതയ്ക്ക് അവരുടെ ലോകത്തെ മനസ്സിലാക്കാനും, അവരുടെ ബന്ധങ്ങളെ നിർവചിക്കാനും, അവരുടെ ലൈംഗികതയെ സമീപിക്കാനും സ്വന്തമായ വഴികളുണ്ടെന്നും, ആ വഴികൾക്ക് പാശ്ചാത്യ മാതൃകയുടെയത്ര തന്നെ മൂല്യമുണ്ടെന്നുമുള്ള സാധ്യതയെപ്പോലും ഇത് ഇല്ലാതാക്കുന്നു (Santos, 2014).

 

 

 

ഈ പുതിയ ഇടതുപക്ഷ നേതാക്കൾ സ്വയം സാമ്രാജ്യത്വവാദികളായി കാണുന്നില്ല എന്നതാണ് ഏറ്റവും വലിയ ദുരന്തം. അവർ തങ്ങളെത്തന്നെ വിമോചകരായിട്ടാണ് കാണുന്നത്. അജ്ഞതയുടെയും അന്ധവിശ്വാസത്തിന്റെയും പാരമ്പര്യത്തിന്റെയും ചങ്ങലകളിൽപ്പെട്ട് കിടക്കുന്ന ജനതയ്ക്ക് "വെളിച്ചം" നൽകുന്നവരാണ് തങ്ങളെന്ന് അവർ ആത്മാർത്ഥമായി വിശ്വസിക്കുന്നു. ഈ മനോഭാവത്തിൽ ഒരുതരം അഹങ്കാരമുണ്ട്. തങ്ങളുടെ മൂല്യങ്ങൾ കേവലം ഒരു തിരഞ്ഞെടുപ്പല്ല, മറിച്ച് സാർവത്രികവും ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടാനാവാത്തതുമായ ശരിയാണെന്ന അടിയുറച്ച വിശ്വാസമാണത് (Spivak, 1988).

 

തങ്ങളുടേതാണ് ഏക ശരിയെന്ന് വിശ്വസിക്കുന്ന ഇവർക്ക് മറ്റുള്ളവരുമായി ഒരു ആരോഗ്യകരമായ സംവാദം സാധ്യമല്ല. അവർക്ക് മറ്റുള്ളവരെ കേൾക്കാനാവില്ല, അവരിൽ നിന്ന് പഠിക്കാനുമാവില്ല. അവരുടെ സമീപനം എപ്പോഴും ഒരു ഏകഭാഷണമായിരിക്കും: "ഞങ്ങൾ നിങ്ങളെ പഠിപ്പിക്കാം, നിങ്ങൾ പഠിച്ചാൽ മതി." ഇത് പാശ്ചാത്യേതര സമൂഹങ്ങളെ സ്വന്തം സംസ്കാരത്തെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കാനുള്ള ശേഷിയില്ലാത്ത, കേവലം സ്വീകർത്താക്കളുടെ സ്ഥാനത്തേക്ക് താഴ്ത്തുന്നു (Mignolo, 2011).

 

ഒരു ജനതയുടെ യഥാർത്ഥ വിമോചനം എന്നത് അവർക്ക് ഇഷ്ടമുള്ള പാശ്ചാത്യ മാതൃക തിരഞ്ഞെടുക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യമല്ല. മറിച്ച്, അവരുടെ സ്വന്തം ചരിത്രത്തിൽ നിന്നും പാരമ്പര്യത്തിൽ നിന്നും മൂല്യങ്ങളിൽ നിന്നും ഊർജ്ജം ഉൾക്കൊണ്ട്, അവരുടെ സ്വന്തം ഭാവി രൂപപ്പെടുത്താനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യമാണ്. ഒരുപക്ഷേ, ഒരു സമൂഹം ഉദാരവാദ വ്യക്തിവാദത്തിനപ്പുറം, സാമൂഹിക ബന്ധങ്ങൾക്കും കൂട്ടായ ഉത്തരവാദിത്തങ്ങൾക്കും പ്രാധാന്യം നൽകുന്ന ഒരു ജീവിതരീതിയാണ് തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നതെങ്കിലോ? ഒരുപക്ഷേ, അവർ ലിംഗപദവിയെയും ലൈംഗികതയെയും പാശ്ചാത്യ സ്വത്വ രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ കണ്ണിലൂടെയല്ലാതെ, അവരുടേതായ സാംസ്കാരിക ചട്ടക്കൂടിലൂടെ മനസ്സിലാക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നുവെങ്കിലോ? ഈ സാധ്യതകളെപ്പോലും അംഗീകരിക്കാൻ "നല്ലവനായ സാമ്രാജ്യത്വവാദി" തയ്യാറല്ല. അവരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, വിമോചനത്തിന് ഒരൊറ്റ വഴിയേയുള്ളൂ, അത് പാശ്ചാത്യ ഉദാരവാദത്തിന്റെ വഴിയാണ് (Taylor, 1994).

 

അതുകൊണ്ടാണ് ഈ അപകോളനീകരണം തുടർച്ചയറ്റുപോകുന്നത്. അത് ജനങ്ങൾക്ക് അവരുടെ ഭൂമി തിരികെ നൽകുന്നു, പക്ഷേ ആ ഭൂമിയിൽ എങ്ങനെ ജീവിക്കണമെന്നുള്ള പാഠപുസ്തകം വിദേശത്തുനിന്ന് ഇറക്കുമതി ചെയ്യുന്നു. അത് കൊളോണിയൽ ഭരണാധികാരിയെ പുറത്താക്കുന്നു, പക്ഷേ അവന്റെ ലോകവീക്ഷണത്തെ ദൈവവചനം പോലെ സ്വീകരിക്കുന്നു (Fanon, 1961).

 

പൂർണ്ണമായ, അപകോളനീകരണത്തിലേക്ക്  മുന്നേറാനുള്ള ആദ്യപടി, "സാർവലൗകികത" എന്ന പാശ്ചാത്യ അവകാശവാദത്തെ ചോദ്യം ചെയ്യുക എന്നതാണ്. ഉദാരവാദം എന്നത് മനുഷ്യരാശിയുടെ മുഴുവൻ അനിവാര്യമായ ലക്ഷ്യമല്ല, മറിച്ച് ഒരു പ്രത്യേക ചരിത്ര-സാംസ്കാരിക സാഹചര്യത്തിൽ രൂപപ്പെട്ടുവന്ന നിരവധി ജീവിത ദർശനങ്ങളിൽ ഒന്നുമാത്രമാണെന്ന് തിരിച്ചറിയണം. അതിന് അതിന്റേതായ ശക്തിയും ദൗർബല്യങ്ങളുമുണ്ട്. എന്നാൽ ലോകത്തിലെ എല്ലാ പ്രശ്നങ്ങൾക്കുമുള്ള ഒറ്റമൂലിയല്ല അത് (MacIntyre, 1981).

 

രണ്ടാമതായി, സാംസ്കാരിക വൈവിധ്യത്തെ ആഴത്തിൽ ബഹുമാനിക്കാൻ പഠിക്കണം. ഇത് കേവലം ഭക്ഷണത്തിലെയും വസ്ത്രത്തിലെയും വൈവിധ്യത്തെ ആഘോഷിക്കുന്ന ഉപരിപ്ലവമായ ഒരു സമീപനമല്ല. മറിച്ച്, ലോകത്തെ മനസ്സിലാക്കാനും ജീവിതത്തിന് അർത്ഥം നൽകാനും മനുഷ്യർക്ക് വ്യത്യസ്തമായ വഴികളുണ്ടെന്ന് അംഗീകരിക്കുന്ന ഒരു "അംഗീകാരത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയം" (Politics of Recognition) ആണിത്. ഓരോ സംസ്കാരത്തിനും അതിന്റേതായ "ജ്ഞാനമണ്ഡലങ്ങൾ" ഉണ്ടെന്നും, ഒന്നിനും മറ്റൊന്നിനുമേൽ ഒരു മേൽക്കോയ്മയില്ലെന്നും മനസ്സിലാക്കണം (Taylor, 1994).

 

മൂന്നാമതായി, അടിച്ചേൽപ്പിക്കലിന് പകരം സംവാദത്തിന്റെ ഒരു സംസ്കാരം വളർത്തിയെടുക്കണം. പാശ്ചാത്യ സംസ്കാരത്തിന് മറ്റുള്ളവരിൽ നിന്ന് പഠിക്കാനുണ്ട്, അതുപോലെ തിരിച്ചും. എന്നാൽ ഈ സംവാദം സാധ്യമാകണമെങ്കിൽ, പാശ്ചാത്യലോകം തങ്ങളുടെ ജ്ഞാനശാസ്ത്രപരമായ മേൽക്കോയ്മ ഉപേക്ഷിക്കണം. തങ്ങളാണ് ലോകത്തിന്റെ അദ്ധ്യാപകർ എന്ന മനോഭാവം മാറ്റിവെച്ച്, തുല്യരായ പങ്കാളികളായി മറ്റ് സംസ്കാരങ്ങളെ സമീപിക്കാൻ തയ്യാറാകണം.  അവിടെ ഓരോ സംസ്കാരവും മറ്റൊന്നിന്റെ കാഴ്ചപ്പാടിലൂടെ ലോകത്തെ കാണാൻ ശ്രമിക്കുകയും, അതിലൂടെ തങ്ങളുടെ സ്വന്തം കാഴ്ചപ്പാടുകളെ വികസിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു (Habermas, 1984).

 

യഥാർത്ഥ സാമ്രാജ്യത്വ വിരുദ്ധതയ്ക്ക് സൈനികവും സാമ്പത്തികവുമായ ചൂഷണങ്ങളെ മാത്രമല്ല, ജ്ഞാനശാസ്ത്രപരവും സാംസ്കാരികവുമായ ആധിപത്യങ്ങളെയും എതിർക്കാൻ കഴിയണം. ഒരു ജനതയ്ക്ക് അവരുടെ ഭൂമിക്ക് മേലുള്ള അവകാശം പോലെ തന്നെ പ്രധാനമാണ് അവരുടെ ലോകവീക്ഷണത്തിന് മേലുള്ള അവകാശവും. അവരുടെ പാരമ്പര്യങ്ങളെ വ്യാഖ്യാനിക്കാനും, അവരുടെ മൂല്യങ്ങളെ നിർവചിക്കാനും, അവരുടെ ഭാവിയെ രൂപപ്പെടുത്താനുമുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യമാണ് യഥാർത്ഥ വിമോചനം (Santos, 2014).

 

അതുകൊണ്ട്, തെരുവിൽ നിന്ന് സാമ്രാജ്യത്വ വിരുദ്ധ മുദ്രാവാക്യങ്ങൾ മുഴക്കുന്ന പുരോഗമന നേതാക്കൾ ഒരു നിമിഷം ആത്മപരിശോധന നടത്തേണ്ടതുണ്ട്. തങ്ങൾ എതിർക്കുന്ന അതേ സാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെ പ്രച്ഛന്നരൂപത്തിന്റെ വാഹകരാണ് തങ്ങളെന്ന് അവർ സ്വയം തിരിച്ചറിയണം. കാരണം, ടാങ്കുകൾക്കും വിമാനങ്ങൾക്കും തകർക്കാൻ കഴിയുന്നതിനേക്കാൾ ആഴത്തിൽ ഒരു സംസ്കാരത്തെ തകർക്കാൻ ആശയങ്ങൾക്കാകും. പൂർണ്ണമായ വിമോചനം എന്നത് ഭൂമിയുടെ മാത്രമല്ല, ആത്മാവിന്റെയും വിമോചനമാണ്. അത് രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ മാത്രം സ്വാതന്ത്ര്യമല്ല, ലോകവീക്ഷണങ്ങളുടെയും സ്വാതന്ത്ര്യമാണ്. ആ ലക്ഷ്യത്തിലേക്കുള്ള വഴിയിൽ, തുടർച്ചയറ്റ ഈ വിമോചന സങ്കൽപ്പങ്ങളെ നാം മറികടന്നേ മതിയാവൂ (Mignolo, 2011).

 

References

• Bauman, Z. (2000). Liquid modernity. Polity Press.

• Fanon, F. (1961). The wretched of the earth. Grove Press.

• Habermas, J. (1984). The theory of communicative action: Vol. 1. Reason and the rationalization of society. Beacon Press.

• Kipling, R. (1999). The white man's burden. In Rudyard Kipling: The complete verse (Original work published 1899). Kyle Cathie.

• MacIntyre, A. (1981). After virtue: A study in moral theory. University of Notre Dame Press.

• Massad, J. A. (2007). Desiring Arabs. University of Chicago Press.

• Mignolo, W. D. (2011).The darker side of Western modernity: Global futures, decolonial options. Duke University Press.

• Najmabadi, A. (2005). Women with mustaches and men without beards: Gender and sexual anxieties of Iranian modernity. University of California Press.

• Said, E. W. (1978). Orientalism. Pantheon Books.

• Santos, B. de S. (2014). Epistemologies of the South: Justice against epistemicide. Paradigm Publishers.

• Spivak, G. C. (1988). Can the subaltern speak? In C. Nelson & L. Grossberg (Eds.), Marxism and the interpretation of culture (pp. 271–313). University of Illinois Press.

• Taylor, C. (1989). Sources of the self: The making of the modern identity. Harvard University Press.

• Taylor, C. (1994). The politics of recognition. In A Multiculturalism: Examining the politics of recognition (pp. 25–73). Princeton University Press.

 08/11/2025

 

പാലസ്തീനിൽ ശാശ്വത സമാധാനം പുലരണം

പതിനഞ്ചു മാസത്തോളം നീണ്ട ഇസ്റാഈൽ- ഹമാസ് യുദ്ധത്തിനു ഒടുക്കമുണ്ടാവുമെന്ന് സൂചിപ്പിച്ചുകൊണ്ടാണ് ജനുവരി പതിനഞ്ചിലെ വെടിനിർത്തൽ ധാരണകളുടെ വാർത്തകൾ പുറത്തുവന്നത്. മധ്യപൂർവ്വേഷ്യൻ രാഷ്ട്രീയത്തെയും കവച്ചുകൊണ്ട് ആഗോള ശക്തികൾ പക്ഷം പിടിക്കുന്നൊരു രാഷ്ട്രീയ സമസ്യയായി ഇക്കാലയളവിൽ പാലസ്തീൻ- ഇസ്രയേൽ പ്രശ്നം വ്യവഹരിക്കപ്പെട്ടു. ഇസ്രയേലിന്റെ സയണിസ്റ്റ് ലക്ഷ്യങ്ങളും പലലോക വൻശക്തികളും നേതാക്കളും സയണിസ്റ്റ് അജണ്ടകൾക്ക് വശംവദരാകുന്നതും മൌനികളാകുന്നതും ലോകം കണ്ടു. പാലസ്തീനിനൊപ്പം നിന്ന് സയണിസത്തിനെതിരെ പ്രതിരോധം തീർത്ത ഇറാൻ, ലെബനോൻ, സിറിയ, യമൻ എന്നിവിടങ്ങളെ ആരെല്ലാം പിന്താങ്ങിയെന്നും പുറന്തള്ളിയെന്നും ലോകം വ്യക്തമായി കണ്ടു. സയണിസ്റ്റ് അജണ്ട പാലസ്തീനെ മാത്രമല്ല ലക്ഷ്യം വെക്കുന്നതെന്ന ബോധ്യത്തിൽ നിന്നു കൊണ്ട് മധ്യപൂർവ്വേഷ്യൻ രാഷ്ട്രീയത്തെ പുനരവലോകനം ചെയ്യുമ്പോൾ ഈ വെടിനിർത്തലിനു എത്രത്തോളം സമാധാനം പുനഃസ്ഥാപിക്കാൻ സാധിക്കുമെന്നും സയണിസ്റ്റ് വ്യാപനത്തെ പ്രതിരോധിക്കാൻ വെടിനിർത്തൽ മാത്രം പോരെന്നതും പര്യാലോചിക്കേണ്ടതായി വരും.

ഈ പര്യാലോചനയെ നാം കൂട്ടിവായിക്കേണ്ടത് നിലവിൽ ജനാധിപത്യാരോഹണം നടന്ന സിറിയൻ രാഷ്ട്രീയവുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തിയാണ്. ഐക്യരാഷ്ട്ര സഭാ വേദിയിൽ സയണിസത്തിന്റെ ശാപമെന്നു ഉയർത്തിക്കാണിച്ച സിറിയയും ഇറാഖും ഇറാനും ലെബനാനുമെല്ലാം ഇസ്രയേലിനെ പ്രതിരോധിക്കുന്നവരാണ്. ശക്തമായ പ്രതിരോധ തീർത്ത സിറിയയിൽ പെട്ടെന്നൊരു അട്ടിമറി ഉണ്ടാക്കിയെടുത്ത് ജനാധിപത്യത്തിലേക്ക് കെട്ടിയുയർത്തിയത് ഇസ്രയേലിന്റെയും അമേരിക്കയുടെയും അജണ്ടകൾ തന്നെയാണെന്ന് അന്താരാഷ്ട്ര മാധ്യമങ്ങളടക്കം റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യുന്നുണ്ട്. ഇസ്രയേൽ പ്രതിരോധത്തിലെ അച്ചുതണ്ടു ശക്തിയായ സിറിയയെ ബശ്ശാർ അൽ അസദിൽ നിന്ന് മോചിപ്പിച്ച് തീവ്രവാദ പരിശീലനം ലഭിച്ച ജുലാനിക്ക് നൽകുന്നതിൽ ഇസ്രയേലിന്റെയും അമേരിക്കയുടെയും സമരതന്ത്രവും നയതന്ത്രവും അടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. ഇനി സിറിയയെ അകറ്റി നിർത്തേണ്ടതില്ലെന്നും പരസ്പരം നയതന്ത്ര ബന്ധം സ്ഥാപിക്കുമെന്നും ഇസ്രയേൽ തന്നെ വ്യക്തമാക്കിയിട്ടുമുണ്ട്. മധ്യപൂർവ്വേഷ്യയിൽ തങ്ങൾക്ക് അത്യന്തം ഭീഷണമായ സിറിയയിൽ തങ്ങളുടെ പിന്തുണയോടെ അധികാരത്തിലേറിയ ഭരണകൂടം ഉണ്ടായിരിക്കെ സയണിസ്റ്റ് അജണ്ടകൾക്ക് കാര്യങ്ങൾ താരതമ്യേന എളുപ്പമായതായി തന്നെ മനസ്സിലാക്കണം. അഥവാ, നെതന്യാഹു ഉയർത്തിക്കാട്ടിയ ശാപത്തിന്റെ ഭൂപടത്തിൽ നിന്ന് സിറിയ ഇനി അനുഗ്രഹത്തിന്റെ ഭൂപടത്തിലേക്കു മാറുമെന്നു സാരം.

സയണിസത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയ ഭൂപടം വിപുലീകരിക്കുന്ന ലക്ഷ്യത്തിൽ മർമ്മ പ്രധാനമായ ഭാഗമാണ് സിറിയയും ലെബനോനും. ഇതിൽ സിറിയയെ തങ്ങളുടെ ആജ്ഞാനുവർത്തികളാക്കുന്നതോടെ പാലസ്തീനെ പൂർണ്ണമായും അശക്തമാക്കാനും ക്രമേണ തങ്ങളുടെ സയണിസ്റ്റ് ലക്ഷ്യം സ്ഥാപിച്ചെടുക്കുന്നതും ഇസ്രയേലിനെ സംബന്ധിച്ച് എളുപ്പമായി തീരും. തങ്ങൾ ആക്രമിച്ച് കയറിയിടത്തൊക്കെ തങ്ങളുടെ അധിനിവേശ പതാക സ്ഥാപിക്കുന്നതും ക്രമേണ ആ മേഖലയെ തന്നെ തങ്ങളുടെ ഭൂപടത്തോടു ചേർത്തൊട്ടിക്കുന്നതും ഗാസയുടെ വിഷയത്തിലും ലെബനാന്റെ വിഷയത്തിലും ഇസ്രയേൽ ആവർത്തിക്കുന്നതു നാം കണ്ടതാണ്. ഇതു തന്നെയാണ് സിറിയയിലും സംഭവിക്കാൻ പോകുന്നത്. ദക്ഷിണ സിറിയയിൽ ഇസ്രയേൽ അധിനിവേശ പതാക ഉയർത്തുന്ന ഇസ്രയേൽ സൈനികരുടെ ചിത്രങ്ങൾ അന്താരാഷ്ട്ര മാധ്യമങ്ങൾ പുറത്തുവിടുന്നുണ്ട്. മാത്രമല്ല, ഇത്തരത്തിൽ മറ്റൊരു രാജ്യത്തിന്റെ മേഖലയിൽ പതാക നാട്ടുന്നത് ഉചിതമല്ലെന്ന് അമേരിക്കൻ സ്റ്റേറ്റ് ഡിപാർട്മെന്റ് വക്താവ് മാത്യൂ മില്ലർ അഭിപ്രായപ്പെടുകയുമുണ്ടായി. ചുരുക്കത്തിൽ മറ്റൊരു ഗാസയായി സിറിയയും മാറുമോയെന്നു ശക്തമായി സംശയിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നെന്നു സാരം. പറഞ്ഞുവരുന്നത്, നിലവിലെ വെടിനിർത്തൽ താൽക്കാലികമായെങ്കിലും രക്തച്ചൊരിച്ചിൽ ഒഴിവാക്കുമെങ്കിലും സയണിസത്തിന്റെ സാമ്രാജ്യത്വ വ്യാപന ലക്ഷ്യങ്ങൾക്ക് യാതൊരു വിധത്തിലുമുള്ള പ്രതിബന്ധങ്ങളും സൃഷ്ടിക്കുന്നില്ലെന്നതു കൂടിയാണ്.

ഇനി, നയതന്ത്രപരമായ മറ്റൊരു വിഷയത്തിലേക്കു കൂടി ശ്രദ്ധ ചെലുത്തേണ്ടതുണ്ട്. വലിയൊരു പക്ഷം മാധ്യമങ്ങൾ അപ്രധാനമായി തഴയുന്നതോ തെറ്റായി മറ്റു പല ശക്തികൾക്കു മേലും ചുമത്തുന്നതോ ആണ് വെടിനിർത്തൽ കരാറിലേക്കെത്താനുള്ള തന്ത്രപ്രധാനമായ നീക്കങ്ങൾ ആരുടെ ഭാഗത്തു നിന്നാണെന്നുള്ളത്. ബൈഡന്റെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള അമേരിക്കയും മറ്റു അറബ് രാജ്യങ്ങളും ഇക്കഴിഞ്ഞ പതിനഞ്ചു മാസം ശ്രമിച്ചിട്ടും സാധ്യമാവാത്ത വെടിനിർത്തൽ കരാർ നിലവിൽ സാധ്യമായിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അതിൽ ചെറുതല്ലാത്ത സ്വാധീനം ചെലുത്താൻ നിലവിലെ അമേരിക്കൻ പ്രസിഡണ്ട് ഡൊണാൾഡ് ട്രംപിനു സാധിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നതു നിഷേധിക്കാനാവാത്ത യാഥാർത്ഥ്യമാണ്. ഇസ്രയേലിലെ പ്രമുഖ വാർത്താമാധ്യമങ്ങളും ഹമാസ് വക്താക്കൾ തന്നെയും ഇക്കാര്യം വ്യക്തമാക്കിയിട്ടുണ്ട്. അഥവാ ജൂതനല്ലെങ്കിലും സയണിസ്റ്റാണെന്നു അഭിമാനിക്കുന്ന ബൈഡനും ഇസ്രയേലിലെ സയണിസ്റ്റ് ഭരണകൂടത്തിനു വംശഹത്യക്കു വേണ്ട സർവ്വ സന്നാഹങ്ങളും ഒരുക്കിനൽകുന്ന അമേരിക്കൻ ഭരണവൃന്ദങ്ങളും ഇക്കഴിഞ്ഞ കാലം ഗാസയ്ക്കു വേണ്ടി പ്രവർത്തിച്ചതിനേക്കാൾ മികച്ച രീതിയിൽ പ്രവർത്തിക്കാൻ ട്രംപിന്റെ കുറഞ്ഞ മണിക്കൂറുകൾക്കു സാധിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നാണ് അതാണ് നിലവിലെ വെടിനിർത്തലിൽ പുലർന്നിരിക്കുന്നതെന്നും മനസ്സിലാക്കേണ്ടതുണ്ട്.

 അതിനാൽ തന്നെ നിലവിലെ വെടിനിർത്തലും കടന്ന് ശാശ്വതമായൊരു പാലസ്തീൻ പരിഹാരത്തിലേക്കു ഇസ്രയേലിനെയും പാലസ്തീനെയും അടുപ്പിക്കാനുള്ള നയതന്ത്രജ്ഞത ഡൊണാൾഡ് ട്രംപിനുണ്ടെന്നു കരുതേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. കാരണം, നിലവിലെ വെടിനിർത്തൽ കൊണ്ടു മാത്രം ഗാസയിലെയോ പാലസ്തീനിലെയോ പ്രശ്നം പരിഹാരിക്കാനാവില്ല. ശാശ്വതമായ പ്രശ്ന പരിഹാരത്തിനു മധ്യപൂർവ്വേഷ്യയുടെ മുഴുവൻ സഹകരണം ആവശ്യമുണ്ട്. കൂടാതെ ഇസ്രയേൽ തങ്ങളുടെ അധീശത്തപരമായ രാഷ്ട്രീയലക്ഷ്യങ്ങൾ ഉപേക്ഷിക്കേണ്ടതും അത്യന്താപേക്ഷിതം തന്നയാണ്.

നിലവിലെ വെടിനിർത്തൽ താൽക്കാലികമായെങ്കിലും രക്തച്ചൊരിച്ചിൽ ഒഴിവാക്കുമെങ്കിലും സയണിസത്തിന്റെ സാമ്രാജ്യത്വ വ്യാപന ലക്ഷ്യങ്ങൾക്ക് യാതൊരു വിധത്തിലുമുള്ള പ്രതിബന്ധങ്ങളും സൃഷ്ടിക്കുന്നില്ലെന്നതു കൂടിയാണ്. മാത്രമല്ല, വെടിനിർത്തൽ പ്രാബല്യത്തിൽ വരുന്നതോടെ തങ്ങളുടെ അനുഗ്രഹമായി ഇസ്രയേൽ കണക്കാക്കുന്ന അറബ് രാജ്യങ്ങളുമായി യഥേഷ്ടം വ്യാപാരബന്ധം തുടരാനും വളരാനും അടുത്തൊരു ഉന്മൂലനത്തിനാവശ്യമായ ആയുധ സാമ്പത്തിക സഹായങ്ങൾ സമാഹരിക്കാൻ ഇസ്രയേലിനു സ്രോതസ്സുകൾ നൽകുകയും ചെയ്യും. ഈ വെടിനിർത്തൽ സാധ്യമാവുന്നതോടെ ഇസ്രയേൽ ഉടനടി ഏർപ്പെടുക സൌദി അറേബ്യയുമായുള്ള ബന്ധത്തെ സാധാരണവൽക്കരിക്കുകയാണെന്ന് അറ്റ്ലാന്റിക് കൌൺസിൽ റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യുന്നുണ്ട്. അഥവാ, നിലവിലെ വെടിനിർത്തലിനു പിന്നിൽ സയണിസത്തിന്റെ അനുഗ്രഹ രാജ്യങ്ങൾക്കും ഇസ്രയേലിനും സാമ്പത്തികമായി വളരാനുള്ള കമ്പോള അജണ്ട ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്നുണ്ടെന്നു സാരം.

ഇതിനർത്ഥം വെടിനിർത്തൽ കരാർ അപ്രധാനമാണെന്നോ അംഗീകരിക്കാവതല്ലെന്നോ അല്ല. പകരം, ഇസ്രയേലും സയണിസവും അവരുടെ രാഷ്ട്രീയ ലക്ഷ്യം എന്താണോ അത് ഉപേക്ഷിച്ചിട്ടില്ല. പകരം, നിലവിലൊരു വെടിനിർത്തൽ ധാരണയ്ക്ക് ഇസ്രയേൽ തയ്യാറായതു പോലും സിറിയ എന്ന തന്ത്രപ്രധാനമായ പ്രദേശത്തെ സയണിസ്റ്റ് വിരുദ്ധ ചേരിയിൽ നിന്ന് മാറ്റി തങ്ങൾക്കനുകൂലമായി പ്രതിഷ്ഠിച്ചതിനു ശേഷമാണ്. സയണിസത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയ ലക്ഷ്യങ്ങൾക്ക് പലപ്പോഴും കുഴലൂത്തു നടത്തുന്നത് ഇസ്രയേൽ തന്നെ തങ്ങളുടെ അനുഗ്രഹമായി വിശേഷിപ്പിക്കുന്ന മധ്യപൂർവ്വേഷ്യൻ രാജ്യങ്ങളാണ്. നിലവിലെ ഭൌതികരാഷ്ട്രീയ സാഹചര്യമനുസരിച്ച് ഇസ്രയേലിനെ പ്രതിരോധിക്കുന്ന ശക്തികളായി നിലനിൽക്കുന്നത് ശിയാ രാജ്യങ്ങൾ മാത്രമാണ്. ലോകരാഷ്ട്രീയത്തിലെ സുന്നി ശക്തികൾ എന്നറിയപ്പെടുന്ന രാജ്യങ്ങൾ ഇസ്രയേലുമായുള്ള ബന്ധത്തെ സാധാരണവൽക്കരിക്കുകയോ അല്ലെങ്കിൽ രണ്ടു പക്ഷത്തും ചാഞ്ഞുനിൽക്കുന്ന നിലപാടോ ആണ് നിലവിൽ സ്വീകരിച്ചിരിക്കുന്നത്. പറഞ്ഞുവരുന്നത്, വെടിനിർത്തൽ ധാരണ ഇരുകൂട്ടരും നിബന്ധനകൾ പാലിച്ച് പൂർത്തിയാക്കിയാൽ നിശ്ചിതസമയത്തേക്കെങ്കിലും ദുരന്തങ്ങളെ നീട്ടിവെക്കാൻ സാധിക്കും. അതേസമയം, ഗാസ, പാലസ്തീൻ വിഷയത്തിൽ ശാശ്വതമായ പരിഹാരങ്ങളിലേക്ക് എത്തിച്ചേർന്നാൽ മാത്രമേ മധ്യപൂർവ്വേഷ്യയെ ഗ്രസിച്ചിരിക്കുന്ന ഈ രാഷ്ട്രീയസമസ്യക്ക് പരിഹാരം കണ്ടെത്താൻ സാധിക്കൂ.

ഇസ്രയേൽ തങ്ങളുടെ സണിസ്റ്റ് സാമ്രാജ്യത്വ വിപുലീകരണ ലക്ഷ്യത്തിൽ അയവു വരുത്തണമെന്നു മാത്രമല്ല, പാലസ്തീനോടു പ്രതിബദ്ധതയുള്ള മധ്യപൂർവ്വേഷ്യൻ രാജ്യങ്ങൾ തങ്ങളുടെ കമ്പോള നേട്ടങ്ങളെയും സയണിസ്റ്റ് ഭീതിയെയും മാറ്റിവെച്ച് ആത്മാർത്ഥമായി പാലസ്തീന്റെ സുസ്ഥിരതയ്ക്കു വേണ്ടി നിലകൊള്ളേണ്ടതുണ്ട്. കൂടാതെ, ഇസ്രയേലിന്റെ ആജ്ഞാനുവർത്തിയെന്നോണം പ്രവർത്തിച്ച  ബൈഡൻ ഭരണകൂടത്തിൽ നിന്നു വ്യത്യസ്തമായി ആഗോളതലത്തിലുള്ള സമാധാന ശ്രമങ്ങൾക്ക് ചുക്കാൻ പിടിക്കാൻ ട്രംപിനു സാധിക്കുമെന്നും കരുതേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. അങ്ങനെയെങ്കിൽ മാത്രമേ ആഗോള രാഷ്ട്രീയത്തെ കാലങ്ങളായി പിന്തുടർന്നു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന സങ്കീർണമായ ഈ രാഷ്ട്രീയ സമസ്യക്ക് ഉചിതമായൊരു പരിഹാരം കാണാനാവൂ.

.

 

ജമാഅത്തെ ഇസ് ലാമിയും പാരാസൈറ്റിക് സ്ട്രാറ്റജിയും

 

സ്വാശ്രയികളാവുന്നതുവരെ തന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങൾ അക്രമിക്കപ്പെടാതിരിക്കാനും സുരക്ഷിതമായി വളരാനും സുശക്തവും സുരക്ഷിതവുമായ മറ്റു പക്ഷികളുടെ കൂടുകളിൽ കുയിലുകൾ മുട്ടയിടുന്നത് ഒരുതരത്തിലുള്ള പാരാസൈറ്റിസം, അഥവാ ഇത്തിൾക്കണ്ണി രീതിയാണ്. ഇതിനെ പക്ഷികളുടെ എവല്യൂഷണറി സ്ട്രാറ്റജിയായും മനസിലാക്കാം. പല കഴിവില്ലായ്മകളെയും അതിജീവനശേഷികളെയും മറികടക്കാനുള്ള തന്ത്രം. തന്റെ തലമുറയെ ഒളിച്ചുകടത്താനുള്ള തന്ത്രം.

പ്രകൃതിയിൽനിന്നു പലതും കണ്ട് അനുകരിക്കുന്ന മനുഷ്യർ തന്റെ രാഷ്ട്രീയ വ്യവഹാരങ്ങളിലും ഇതു പ്രയോഗിച്ചു വരുന്നുണ്ട്. സമകാലിക കേരളീയ രാഷ്ട്രീയത്തിൽ ഈ അതിജീവന സമരതന്ത്രം കൃത്യമായി പ്രയോഗിച്ചുവരുന്നത് ജമാഅത്തെ ഇസ് ലാമിക്കാരാണ്. 1941ൽ ഇവരുടെ ആരംഭം തൊട്ടിന്നേവരെയുള്ള വളർച്ചയും തളർച്ചയും കൂട്ടുകെട്ടുകളും സഹോദര സംഘടനകളുടെ രൂപീകരണവും സൂക്ഷ്മമായി പരിശോധിച്ചാൽ മനസിലാക്കാനാവുക, അതിജീവനത്തിനു വേണ്ടിയുള്ള പാരാസൈറ്റിക് സ്ട്രാറ്റജി ഇത്ര ഫലപ്രദമായി ആവിഷ്കരിക്കാൻ മറ്റാർക്കും ഒരുപക്ഷേ സാധിച്ചിട്ടില്ലെന്നു തന്നെയായിരിക്കും.

 

ഇത്തരമൊരു രാഷ്ട്രീയതന്ത്രത്തിന്റെ ഭാഗമായി തങ്ങളുടെ സ്ഥാപകനേതാവിനെ വരെ പൊതുമധ്യത്തിൽ തള്ളിപ്പറയുന്ന സാഹചര്യത്തിൽ കേരള ജമാഅത്തെ ഇസ് ലാമി എത്തിനിൽക്കുമ്പോൾ ഊറിച്ചിരിക്കാനല്ലാതെ മറ്റെന്തിനു സാധിക്കും? തങ്ങളുടെ പ്രത്യയശാസ്ത്രം വ്യക്തമായി എഴുതി അനവധി പുസ്തകങ്ങളിലായി പ്രസിദ്ധീകരിച്ച് പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ ഔദ്യോഗിക അംഗത്വത്തിന് നിർദേശിക്കുന്ന പുസ്തകങ്ങളിൽ ഇവരിന്നു തള്ളിപ്പറഞ്ഞ മൗദൂദിയുണ്ട്. ഇനി മൗദൂദിയെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞാലും സയ്യിദ് ഖുതുബിനെയും ഹസനുൽ ബന്നയെയും ഇവർ തള്ളിപ്പറയുമോ? അഥവാ ആഗോളാടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള മുസ് ലിം ബ്രദർഹുഡ് രാഷ്ട്രീയത്തെ ഇവർ തള്ളിപ്പറയുമോ?

ഇനി അത്തരത്തിൽ സമൂല സൈദ്ധാന്തിക പരിവർത്തനം കേരളാ ജമാഅത്തെ ഇസ് ലാമിക്ക് സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടനയും അംബേദ്കറിന്റെ ജാതി ഉന്മൂലനവും കേരളത്തിലെ പാരമ്പര്യ സുന്നികളുടെ വിശ്വാസ- കർമശാസ്ത്ര ഗ്രന്ഥങ്ങളും നിർദേശിക്കട്ടെ. അല്ലാത്തപക്ഷം, ജമാഅത്തെ ഇസ് ലാമിയോടുള്ള ഭയവും അവിശ്വാസവും ചരിത്രമറിയുന്ന, ചിന്തിക്കുന്ന ഒരു ന്യൂനപക്ഷത്തിലെങ്കിലും അവശേഷിക്കും.

തങ്ങളുടെ പ്രത്യയശാസ്ത്രത്തിന്റെയും അതിന്റെ ഉപജ്ഞാതാവിൻ്റെയും അതിജീവനശേഷി നഷ്ടമായിരിക്കുന്നു എന്ന പ്രകടമായ പ്രഖ്യാപനം തന്നെയാണ് കേരളാ ജമാഅത്തെ ഇസ് ലാമി അമീറിൽ നിന്നുണ്ടായിരിക്കുന്നത് എന്നതിൽ സംശയിക്കാനില്ല. അതിനാൽ ഇത്തരം, അതിജീവനശേഷിയില്ലാത്ത രാഷ്ട്രീയങ്ങൾ, സത്യത്തിൻ്റെയും നന്മയുടെയും ധാർമിക സംഹിതകളില്ലാത്ത ഇത്തിൾക്കണ്ണി രാഷ്ട്രീയങ്ങൾ, സുശക്തവും സുദൃഢവുമായ ധാർമിക രാഷ്ട്രീയ സംഹിതകളുടെ കൂട്ടിൽ വന്ന് അവരുടെ വിത്തു പാകാൻ ശ്രമിക്കുന്നത് വേഷം മാറലും ഭാവിയിൽ ഇവയെ കൂടി നശിപ്പിച്ച് കൈയേറുന്നതിനുമാണ്. കേരളത്തിലെ മുസ് ലിം ലീഗിന് ഇതുവരെയായും ഞങ്ങൾ ഖാഇദേ മില്ലത്ത് മുഹമ്മദ് ഇസ്മായിൽ സാഹിബിന്റെ അനുയായികളല്ലെന്നോ ഞങ്ങളുടെ ആദർശം സ്ഥാപക നേതാവിന്റേതല്ല എന്നോ അദ്ദേഹത്തിന്റേതല്ല ഞങ്ങളുടെ അവസാന വാക്കെന്നോ പറയേണ്ട സാഹചര്യമുണ്ടായതായി അറിവില്ല. കാരണം, ഇഹ്സാനികമായ അദ്ദേഹത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയം ക്രാന്തദർശിതത്വത്തിൽ ഊന്നിക്കൊണ്ടുള്ളതായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടുതന്നെയായിരിക്കണം, ഖാഇദേ മില്ലത്തിനെ നിരന്തരമായി പരാമർശിച്ചുകൊണ്ട് തങ്ങളുടേതാക്കാനുള്ള ശ്രമങ്ങൾ ഡൽഹി ക്യാംപസുകളിൽ ജമാഅത്തെ ഇസ് ലാമിയുടെ കുട്ടി നേതാക്കളിൽ നിന്നുണ്ടാവുന്നത്. കാരണം, ഉത്തരേന്ത്യയിലെ ക്യാംപസുകളിൽ മൗദൂദിയുടെ പേരു പറഞ്ഞ് വോട്ടു പിടിക്കുന്നതിലും എളുപ്പം ഖാഇദേ മില്ലത്തിന്റെ പേരു പറഞ്ഞ് വോട്ടു ചോദിക്കാനാണ്. ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാൽ, താത്കാലികമായി തള്ളിപ്പറഞ്ഞാലും ജമാഅത്തെ ഇസ് ലാമിയുടെ സത്തയും സ്വത്വവും മൗദൂദിസത്തിൽ തന്നെയെന്നു സാരം. സമകാലിക രാഷ്ട്രീയ സാഹചര്യത്തിനനുസരിച്ച് ഫാസിസത്തെയും സാമ്രാജ്യത്വത്തെയും എതിർക്കുന്നതിനായി ആരുടെയൊക്കെ കൂടെ ചേർന്നാലും ഒറ്റയ്ക്കു ചിറകു വിരിക്കാനാകുമ്പോൾ മൗദൂദിസത്തിലേക്കു തന്നെയേ ജമാഅത്തെ ഇസ് ലാമിക്കു ചേക്കാറാനാവൂ. കാരണം, ഇവരുടെ രൂപീകരണത്തിലും പ്രവർത്തനത്തിലും വ്യക്തമായ അജൻഡയുണ്ട്. അത്, കേവലം കേരള രാഷ്ട്രീയമോ ഇന്ത്യൻ രാഷ്ട്രീയമോ മാത്രമല്ല, പകരം ആഗോളാടിസ്ഥാനത്തിൽ തന്നെയുള്ള ബൗദ്ധിക വ്യവഹാരങ്ങളിലൂടെ മുസ് ലിംകളുടെ രാഷ്ട്രീയമായ സമചിത്തതയെ നിർജീവമാക്കി ഭയവും അരക്ഷിതത്വവും വളർത്താനും വ്യവസ്ഥാപിത ഭരണകൂടങ്ങളോട് വെറുപ്പും അരക്ഷിതത്വവും നിലനിർത്തുന്നതിനും വേണ്ടിയുള്ളതാണ്. ഇതിനു പിന്നിലെ അജൻഡയെന്തെന്നുള്ളതിന്റെ താത്പര്യം സമസ്തയുടെ അറുപതാം വാർഷിക പ്രഭാഷണത്തിൽ പണ്ഡിതവര്യൻ ശംസുൽ ഉലമ വ്യക്തമാക്കിയിട്ടുണ്ട്.

ചിന്തിക്കുന്നവർക്ക് പ്രകൃതിയിലും ദൃഷ്ടാന്തമുണ്ട്.

നമ്മളെല്ലാരും പക്ഷികളല്ലേ എന്ന് പറഞ്ഞ് ചിരിച്ച് കാണിച്ചാലൊന്നും കാക്കയുടെ മുമ്പിൽവച്ച് കുയിൽ കാക്ക കൂട്ടിൽ മുട്ടയിടില്ല, അതിനുള്ള ധൈര്യം ആ പക്ഷിക്കില്ല. എന്നാൽ ചില പഠനങ്ങൾ അന്വേഷിച്ചത് കുയിൽ പോലുള്ള പരോപജീവികൾ മറ്റുള്ള പക്ഷികളുടെ കൂട്ടിൽ ഇത്തരത്തിലുള്ള കൈയേറ്റം നടത്തുമ്പോൾ അവർ എന്തുകൊണ്ട് പ്രതികരിക്കുന്നില്ലെന്നാണ്. മാഫിയ ഹൈപ്പോതിസീസ് ഇതിനെ വിശദമാക്കുന്നത് ഇങ്ങനെ: ആതിഥേയ പക്ഷികൾ അനധികൃതമായി എത്തുന്ന, മുട്ടകൾ തന്റേതല്ലെന്നു മനസിലാക്കി കൊത്തി താഴെയിട്ടാൽ ഈ പരോപ ജീവികൾ (കുയിൽ) വന്ന് ഇവരുടെ കൂടും അതിലെ മുട്ടകളെയും നശിപ്പിക്കും എന്നതു കൊണ്ടാണ്. ഒരു വിഭാഗം ഗവേഷകർ ഈ നിരീക്ഷണത്തെ പിന്താങ്ങുന്നുണ്ട്. അഥവാ, നശീകരണ മനോഭാവം,അല്ലെങ്കിൽ പ്രതിരോധിക്കുന്നവരെ അക്രമിച്ചു വരുതിയില്ലാക്കുക (അതിനി ബൗദ്ധികമായും ശാരീരികമായും) ഇത്തരക്കാരുടെ സ്വഭാവമാണ്.

 

നിലവിൽ ജമാഅത്തെ ഇസ് ലാമി കേരളത്തിൽ പ്രയോഗിക്കുന്ന തന്ത്രവും ഇതുതന്നെയാണ്. രാജ്യത്തുടനീളം മുസ് ലിം ന്യൂനപക്ഷങ്ങളിൽ ഭരണകൂടത്തോടു ഭയവും അരക്ഷിതാവസ്ഥയും വളർത്താനും എല്ലാ രാഷ്ട്രീയസിദ്ധാന്തങ്ങളും ആശയവ്യതിയാനങ്ങളും മറന്ന് ഒന്നിച്ചുനിന്നാൽ മാത്രമേ ഇന്ത്യയിൽ മുസ് ലിംകൾക്ക് രക്ഷയുള്ളൂ എന്ന ധാരണ വളർത്തിയെടുക്കാനും ജമാഅത്തിനും അവരുടെ പിന്തുണയോടെ പ്രവർത്തിക്കുന്ന സാമൂഹിക, സാംസ്കാരിക, അക്കാദമിക വ്യവഹാരങ്ങൾക്കും സാധിച്ചിട്ടുണ്ട്. അതേസമയം തന്നെ ആർ.എസ്.എസിനോട് ചർച്ച നടത്താനും ഇവർ തയാറാണെന്നത് ചേർത്തുവായിക്കണം. ഇനി ഇത്ര പ്രവർത്തന കാലയളവിൽ ഇന്ത്യയിൽ ഭരണത്തിലിരുന്ന ഏതു ഭരണകൂടത്തിനു കീഴിലാണ് ഈ പ്രസ്ഥാനം വിശ്വാസവും സുരക്ഷിതത്വവും പ്രകടിപ്പിച്ചിട്ടുള്ളത്? പക്ഷേ ഈ വാസ്തവം തിരിച്ചറിയുമ്പോഴേക്കും വലിയൊരു വിഭാഗം പുതു തലമുറ ജമാഅത്ത് വീക്ഷണത്തിന് അടിപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടാകും. ഇതിനു വേണ്ടി തങ്ങളുടെ മത, വിദ്യാഭ്യാസ, മാധ്യമ, സാമൂഹിക- സാംസ്ക്കാരിക സ്ഥാപനങ്ങൾ ഉപയോഗപ്പെടുത്താൻ ജമാഅത്തെ ഇസ് ലാമിക്കു സാധിക്കുമെന്നു മാത്രമല്ല, അതിനു വേണ്ട സാമ്പത്തിക സ്രോതസ് അവർക്കുണ്ടുതാനും. ഇനി ഒരു രാജ്യദ്രോഹ പ്രവർത്തനവും തങ്ങൾക്കെതിരേ വന്നില്ലല്ലോ എന്നു ആത്മവിശ്വാസപൂർവം ഇവർക്കു പറയാൻ സാധിക്കും. കാരണം സായുധ പ്രവർത്തനത്തിന്റെ വഴികളിവരെന്നോ മാറ്റിവെച്ചിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ സമൂഹത്തിലുടനീളം കലാപം വിതയ്ക്കാൻ ഉതകുന്ന ചിന്താഗതികളും വീക്ഷണങ്ങളും പൊതുമധ്യത്തിലേക്ക് പ്രചരിപ്പിക്കാനാവുന്ന ശക്തമായ ആയുധങ്ങളിന്നവർക്കുണ്ട്. വാളിനേക്കാൾ ശക്തമാണ് പേന എന്നാണല്ലോ ആപ്തവാക്യം.

തങ്ങളുടെ രാഷ്ട്രീയ പരിണാമത്തിൽ വളരെ വൈരുധ്യ അതിജീവന തന്ത്രങ്ങൾ പുറത്തെടുക്കുന്ന ഇക്കൂട്ടർ (മൗദൂദിസ്റ്റുകൾ) ബൗദ്ധിക ചർച്ചകളിലൂടെ, പൊതുശത്രുവിനെതിരേ ഇരകൾ ഒറ്റക്കെട്ട് എന്ന പരസ്യവാചകത്തിലൂടെ ഇന്ത്യയിൽ നടന്ന പല പ്രശ്നങ്ങളെയും പ്രതിഷേധങ്ങളെയും അക്രമാസക്തമാക്കിയിട്ടുണ്ട് എന്ന് ഗ്രൗണ്ട് ലെവൽ അനുഭവത്തിലൂടെ വ്യക്തമായിട്ടുണ്ട്. ഇതിനുള്ള ആൾബലം ഇവർ ഇന്ത്യയിലെ ക്യാംപസുകളിൽ നിന്നും മറ്റു ജനവാസമേഖലകളിൽ നിന്നും കണ്ടെത്തിയത് ഇരവാദത്തിലൂടെയും ഇരബോധത്തിലൂടേയും ജനഹൃദയങ്ങളിൽ ഭയത്തെ കുത്തിവെച്ചു കൊണ്ടാണ്. ഈ ഐക്യത്തിനു വേണ്ടി വാദിക്കുന്നവർ എന്തുകൊണ്ട് തങ്ങളുടെ പ്രതിലോമകരമായ സിദ്ധാന്തങ്ങളെ ഇന്നും തിരുത്തുന്നില്ല? ഒറ്റക്കു നിന്നാൽ തങ്ങളുടെ സിദ്ധാന്തങ്ങളുടെ അസ്തിവാരമിളകും എന്ന ബോധ്യം കൊണ്ടല്ലേ നിലനിൽപ്പിനു വേണ്ടി മറ്റു രാഷ്ട്രീയങ്ങൾക്കൊപ്പം ഇവർ ചേരുന്നത്? ഏറ്റവും ഒടുവിൽ, തങ്ങളുടെ വിഷലിപ്ത സിദ്ധാന്തങ്ങൾ ഇവിടെയെല്ലാം പരത്തി ഡിസ്ട്ടോപ്യ സാക്ഷാത്ക്കരിക്കാം എന്നതുമാണ് ലക്ഷ്യം.

 

മൂടില്ലാതാളി പോലെ മറ്റു സസ്യങ്ങൾക്കു മേൽ പടർന്നു കയറി, അവ ശേഖരിച്ചതെല്ലാം ഊറ്റിക്കുടിച്ച്, അവയുടെ ഹരിതാഭമായ സ്വത്വത്തെ ഇല്ലാതാക്കി, മൃത്യുവിന്റെ വിളറിയ മഞ്ഞച്ചായമടിക്കുന്നവരാണിവർ. രാഷ്ട്രീയ നിഷ്കളങ്കത കൊണ്ടോ രാഷ്ട്രീയ അപക്വത കൊണ്ടോ കൊടികളെല്ലാം കൂട്ടിപ്പിടിക്കുമ്പോൾ ആലോചിക്കേണ്ടത് ആഴത്തിൽ പടർന്നൊരു വേര് കേരളത്തിലെ മുസ് ലിം രാഷ്ട്രീയത്തിനുണ്ടെന്നാണ്. അവർക്കതില്ലെന്നും. നമ്മുടെ വിത്തുകൾ പാകിയത് നന്മയിലും സുസ്ഥിരതയിലും ഈമാനികമായ സഹനത്തിലുമാണെന്നാണ്. അവരുടേത് ഭയത്തിലും അരക്ഷിതാവസ്ഥയിലുമാണു താനും. കാക്ക കൂട്ടിൽ കുയിൽ മുട്ടയിട്ടാലും വിരിഞ്ഞിറങ്ങുന്ന കുയിൽ കൂ.. കൂ.. എന്നേകരയൂ. കാ.. കാ.. എന്ന് കരയില്ല. മൂടില്ലാതാളിക്ക് ഇല്ലാത്ത മുരട് ഒരിക്കലും ഉണ്ടാകില്ലെന്നു മാത്രമല്ല പടർന്നു കയറിയതിന്റെ മുരടറുക്കാനും അറിയാം.

 

ഐക്യബോധം കൊണ്ട് ഐക്യപ്പെടുന്നവരോർക്കേണ്ടത് സത്യമായ സ്വന്തം സത്തയെ അസത്യമായ അസത്തകളിൽ ലയിപ്പിക്കരുത് എന്നാണ്. രാഷ്ട്രീയ ഇടപെടലുകളിൽ പലപ്പോഴും പലരുമായും ഇന്റഗ്രേഷൻ വേണ്ടി വരും, എന്നാൽ അത് അസ്സിമിലേഷനാവരുത്.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.

 ഏകാധിപത്യവും സ്വേച്ഛാധിപത്യവും

ഏകാധിപത്യം എന്നു കേട്ടാൽ പൊതുവെ വ്യക്തികളുടെ പേരുകളോ ചിത്രങ്ങളോ ആണ് മനസ്സിലെത്തുക. കാരണം ഏകാധിപതിയായ വ്യക്തി ഭരണകൂടത്തെയും സമൂഹത്തെയും തന്റെ ഉരുക്കുമുഷ്ടിക്കു കീഴിൽ ഭരിക്കുന്ന ഭരണസംവിധാനത്തെയാണ് ഏകാധിപത്യമായി രാഷ്ട്രമീമാംസയ്ക്കു കീഴിൽ പഠിക്കപ്പെടുന്നത്. ഫറവോ ഏകാധിപതിയായിരുന്നു, നെപ്പോളിയൻ ഏകാധിപതിയായിരുന്നു, സ്റ്റാലിൻ ഏകാധിപതിയായിരുന്നു, ഹിറ്റ്ലർ ഏകാധിപതിയായിരുന്നു, മുഅമ്മർ ഗദ്ദാഫി ഏകാധിപതിയായിരുന്നു. അങ്ങനെ ചരിത്രത്തിന്റെ ഏടുകളിൽ ഏകാധിപതികളായി കഴിഞ്ഞു പോയവർ ഒട്ടനവധി. നെപ്പോളിയൻ ഏകാധിപതിയാണെന്നു പറയുമ്പോൾ തന്നെയും നെപ്പോളിയൻ എന്ന ഏകാധിപതി ഫ്രാൻസിലും അദ്ദേഹം കീഴടക്കിയ പല യൂറോപ്യൻ മേഖലകളിലും സമൂലമായ ജനസൌഹൃദ പരിഷ്ക്കാരങ്ങൾ നടത്തിയിരുന്നു. അന്നും ഇന്നും നെപ്പോളിയനെയും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭരണത്തെയും ഭരണപരിഷ്ക്കാരങ്ങളെയും ശ്ലാഘിക്കുന്നവരുണ്ട്. സ്റ്റാലിന്റെ കാര്യത്തിലും അങ്ങനെ തന്നെ. ഗദ്ദാഫിയെ ഏകാധിപതിയെന്നു വിശേഷിപ്പിക്കുമ്പോൾ തന്നെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭരണത്തകർച്ചയ്ക്കു ശേഷം ലിബിയയിൽ എന്തു സംഭവിച്ചുവെന്നുള്ളതും അദ്ദേഹത്തെ ആര് അട്ടിമറിച്ചു എന്നുള്ളതും അട്ടിമറിക്കു പിന്നിലെ അജണ്ടയെന്തായിരുന്നു എന്നുള്ളതും പിന്നീട് ഗദ്ദാഫിയുടെ ഭരണത്തെ അനുകൂലിച്ചുകൊണ്ടുള്ള വലിയ ചർച്ചകൾക്കു ഇന്നും കാരണമാകുന്നു. ലോകത്തിനു മുഴുവൻ അനുയോജ്യമായി, സകലതും തികഞ്ഞൊരു ഭരണക്രമം ഇല്ലെന്നതു പോലെ ഏകാധിപത്യമോ ജനാധിപത്യമോ രാജാധിപത്യമോ പൂർണ്ണമായും തെറ്റ് അല്ലെങ്കിൽ ശരി എന്ന നിർദിഷ്ഠ പ്രസ്താവനകളിലേക്ക് എത്താൻ സാധിക്കില്ലെന്നതാണ് ഇതിന്റെ ഒരു വശം. തെറ്റെന്നു പറഞ്ഞതും കരുതിയതും അട്ടിമറിക്കപ്പെട്ടതും പലപ്പോഴും ശരിയായിരുന്നുവെന്നും അവ അട്ടിമറിക്കപ്പെട്ടപ്പോൾ ഒരേകാധിപതിക്ക് പകരം ആയിരം ഏകാധിപതിമാർ ഉയർന്നുവന്ന സാഹചര്യങ്ങൾ ഉണ്ടായതായും ചരിത്രം തന്നെ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട്.

 

മനുഷ്യനുൾക്കൊള്ളുന്ന സാമൂഹിക വ്യവഹാരത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയരൂപങ്ങളെ ആഴത്തിൽ മനസ്സിലാക്കാനും ഭാവി രാഷ്ട്രീയപദ്ധതികളെ ആവിഷ്ക്കരിക്കാനും സഹായിക്കുന്ന സാമൂഹ്യശാസ്ത്ര ശാഖയാണ് രാഷ്ട്രമീമാംസ. ഇതിൽ ഭരണധാകാരിയേക്കാളും ഭരണസംവിധാനത്തെക്കാളും പ്രാമുഖ്യം മനുഷ്യനും അവരെയുൾക്കൊള്ളുന്ന സമൂഹത്തിനുമാണ്. രാഷ്ട്രമീമാംസയുടെ മൌലികാടിസ്ഥാനമായി വർത്തിക്കുന്നതാവട്ടെ രാഷ്ട്രദർശനങ്ങളും രാഷ്ട്രീയ സിദ്ധാന്തങ്ങളുമാണ്. ഈ പഠനശാഖയെ സംബന്ധിച്ച് ഏതൊരു ഭരണസിദ്ധാന്തവും രാഷ്ട്രദർശനവും ജനങ്ങൾക്ക് അഥവാ സമൂഹത്തിനു വേണ്ടിയാണ്. ജനാധിപത്യമോ ഏകാധിപത്യമോ ആയിക്കൊള്ളട്ടെ സമൂഹത്തിൽ ഇവ എങ്ങനെ പ്രവർത്തിക്കുന്നു, ജനജീവിതത്തെ എങ്ങനെ ബാധിക്കുന്നു എന്നതുമാത്രമാണ് രാഷ്ട്രമീമാംസയുടെ വിഷയം. പറഞ്ഞുവരുന്നത്, ഏകാധിപത്യമോ ജനാധിപത്യമോ ആയെന്നതു കൊണ്ടുമാത്രം ഒരു ഭരണക്രമത്തെ അപ്പാടെ തള്ളുന്നതോ കൊള്ളുന്നതോ അല്ല രാഷ്ടീയദർശനങ്ങളുടെ രീതി എന്നു സാരം.

 

ഏകാധിപത്യം അഥവാ ഓട്ടോക്രസി എന്നു വിളിക്കുന്ന ഭരണക്രമത്തിനു നിന്ദ്യമായൊരു പരിവേഷം ലഭിക്കാൻ കാരണം ചരിത്രത്തിലെ പല ദുർഭരണങ്ങളും ഏകാധിപത്യമായിരുന്നു എന്നുള്ളതു കൊണ്ടാണ്. ഭരണം ഒരു വ്യക്തിയിൽ മാത്രം കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നതിനെ അടിസ്ഥാനമാക്കി അതിനെയെല്ലാം ഏകാധിപത്യമെന്നു വിശേഷിപ്പിക്കാൻ തുടങ്ങിയാൽ പലപ്പോഴും രാഷ്ട്രീയവും ചരിത്രപരവുമായ പാളിച്ചകൾ സംഭവിക്കും. ജനാധിപത്യമോ രാജാധിപത്യമോ മതാധിപത്യമോ തുടങ്ങി ഏതു ഭരണക്രമത്തിലാണെങ്കിലും അധികാരം ഒരു വ്യക്തിയിലേക്ക് കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നതിനെ രാഷ്ട്രീയമായി പ്രശ്നവൽക്കരിക്കുന്നതിനു പകരം ഇതെങ്ങനെ സമൂഹത്തെ, ജനങ്ങളെ, ആഗോള രാഷ്ട്രീയത്തെ സ്വാധീനിക്കുന്നു എന്നുള്ളതാണ് പരിശോധിക്കപ്പെടേണ്ടത്. അഥവാ, ഭരണവും നിയന്ത്രണവും ആരുടെ കയ്യിലാണെന്നതിനും അപ്പുറം ഇതു സമൂഹത്തിൽ ഉണ്ടാക്കുന്നത് ഏതുവിധത്തിലുള്ള ചലനമാണെന്നുള്ളതായിരിക്കണം അന്വേഷണത്തിന്റെ കാതൽ. അധികാരത്തെയും ഭരണത്തെയും ഒരാളിലോ സംഘത്തിലോ മാത്രം കേന്ദ്രീകരിച്ച്, മറ്റു വ്യക്തികളിലേക്കോ ഘടകങ്ങളിലേക്കോ അധികാരം പങ്കുവെക്കാതെ, എല്ലാ തീരുമാനങ്ങളും സ്വേച്ഛാപരമായി നടപ്പിലാക്കുന്നതിനെയാണ് ഏകാധിപത്യം എന്നു വിളിക്കുന്നത്. ജനങ്ങൾക്കും സമൂഹത്തിനും പരിമിതമായ തെരഞ്ഞെടുപ്പുകളും പ്രാതിനിധ്യവുമേ ലഭിക്കൂ എന്നതു മാത്രമല്ല, കഠിനമായ അടിച്ചമർത്തലുകളും പീഡനങ്ങളുമാണ് പലപ്പോഴും ഇത്തരത്തിലുള്ള ഭരണങ്ങൾക്കു കീഴിൽ നടക്കുന്നത്. ഇനി ഇത്തരം കാര്യങ്ങൾ സമൂഹത്തിൽ നടക്കുന്നത് ഏകാധിപത്യത്തിന്റെ കീഴിൽ തന്നെയാവണമെന്നില്ല, ലോകത്തിന്റെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളിലായുള്ള പേരുകേട്ട ജനാധിപത്യ സംവിധാനങ്ങളിലെല്ലാം ഇതു നടക്കുന്നുണ്ട്. ഇതിൽ നിന്നു വ്യക്തമാവുന്നത്, ഭരണക്രമമോ ഭരണസംവിധാനമോ ഏതെന്നോ ആരു ഭരിക്കുന്നോ എന്നുള്ളതല്ല പ്രശ്നം പകരം ഭരിക്കുന്ന വ്യക്തിയിലും സംവിധാനത്തിലും അന്തർലീനമായിരിക്കുന്ന രാഷ്ട്രീയദർശനം എന്താണ് എന്നുള്ളതാണ് ആ ഭരണം സമൂഹത്തിൽ എങ്ങനെ പ്രതിഫലിക്കുന്നു എന്നുള്ളതിനെ നിശ്ചയിക്കുന്നത്.

 

ഇന്നു ലോകത്തു നിലനിൽക്കുന്ന എല്ലാ ഭരണസംവിധാനങ്ങൾക്കും ഗുണങ്ങളും ദോഷങ്ങളുമുണ്ട്. എന്നാൽ, ഭരണക്രമങ്ങൾ അത്യന്തം ഭീഷണമായി വളരുന്നത് അത് സ്വേച്ഛാധികാരപരമായി മാറുമ്പോഴാണ്. സ്വേച്ഛാധികാര ഭരണക്രമം ഉണ്ടാവാൻ ഏകാധിപത്യം തന്നെ വേണമെന്നുമില്ല, ജനാധിപത്യത്തിലും രാജാധിപത്യത്തിലും മതാധിപത്യത്തിലുമെല്ലാം സ്വേച്ഛാധികാരത്തിനു കടന്നുകയറാൻ പറ്റും. എന്താണ് സ്വേച്ഛാധികാരം അല്ലെങ്കിൽ സ്വേച്ഛാധിപത്യം? ഒരു വ്യക്തിയുടെയോ സംഘത്തിന്റെയോ ഇഷ്ടങ്ങൾ, താത്പര്യങ്ങൾ, ദർശനങ്ങൾ, സംസ്ക്കാരം, രീതികൾ എന്നിവ അത്യന്തം ബഹുസ്വരമായൊരു സമൂഹത്തിൽ അടിച്ചേൽപ്പിക്കുന്നതാണ് സ്വേച്ഛാധികാരം. ഏതൊരു രാഷ്ട്രസമൂഹത്തിലും വൈവിധ്യമാർന്ന നിലനിൽപ്പുകളുണ്ടെന്ന യാഥാർത്ഥ്യത്തിനു നേരെ കണ്ണടച്ചുകൊണ്ട് എല്ലാറ്റിനെയും ഒരൊറ്റ അച്ചിൽ വാർത്തെടുക്കാനുള്ള ശ്രമമാണിത്. ഇതിനായി ഭരണകൂടത്തിന്റെയും വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെയും സംസ്ക്കാരത്തിന്റെയും വിവിധ ഘടകങ്ങളെ ഇത്തരത്തിലുള്ള സ്വേച്ഛാധികാര ഭരണകൂടങ്ങൾ ഉപയോഗപ്പെടുത്തുന്നു. ജർമ്മനിയിൽ ഹിറ്റ്ലറും ഇറ്റലിയിൽ മുസ്സോളിനിയും സോവിയറ്റ് യൂണിയനിൽ സ്റ്റാലിനും ഇസ്രയേലിലിന്ന് നെതന്യാഹുവും ചെയ്യുന്നത് ഇതു തന്നെയാണ്. ഇവരുടെ രാഷ്ട്രീയദർശനങ്ങളിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായതിനെയെല്ലാം ഉന്മൂലനം ചെയ്യുകയോ നാടുകടത്തുകയോ ചെയ്യുന്നു. തങ്ങളുടെ ദർശനങ്ങളോട് തികച്ചും അനുരൂപമായ ഒരു ആഗോള ബൃഹദ് സമൂഹത്തെ സൃഷ്ടിക്കാനാണ് ഇവർ ശ്രമിക്കുന്നത്. ഇതിനു ഉപകരണമായി സാഹിത്യവും കലയും ആയുധങ്ങളും പ്രയോഗിച്ചു. എന്നാൽ ബഹുസ്വരതയെ തകർക്കുക എന്നത് മനുഷ്യന്റെ വളരെ നൈസർഗ്ഗികമായ സത്തയെ പോലും വെല്ലുവിളിക്കുന്നതാണെന്നതിനാൽ സാമൂഹികവും സാംസ്ക്കാരികവും രാഷ്ട്രീയവുമായ മുന്നേറ്റങ്ങൾ ഇത്തരം നിക്ഷിപ്ത ഇച്ഛകൾ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള ഭരണക്രമങ്ങളെ തകർത്തു.

 

രണ്ട് ലോകയുദ്ധങ്ങൾ വരെയുള്ള കാലഘട്ടത്തിൽ സ്വേച്ഛാധികാരം ഭരണത്തിലൂടെ സംവേദിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് സമൂഹത്തെ നിയന്ത്രിക്കാനും വലിയൊരു വാർപ്പുമാതൃക സൃഷ്ടിക്കാനുമാണ് സ്വേച്ഛാധികാര ശക്തികൾ ശ്രമിച്ചിരുന്നതെങ്കിൽ, ഉത്തരാധുനികതയിലും സത്യാനന്തര കാലഘട്ടത്തിലും സ്വേച്ഛാധികാരത്തെ വലിയൊരു സ്രോതസ്സിൽ നിന്ന് സമൂഹത്തിലേക്കു പ്രേഷണം ചെയ്യുന്നതിനു പകരം സമൂഹത്തിന്റെ ഏറ്റവും ചെറിയ ഘടകങ്ങളിൽ നിന്ന് ഉരുവം കൊള്ളിച്ച് സമൂഹത്തിലേക്കും രാഷ്ട്രീയത്തിലേക്കും അതിനെ പ്രേഷണം ചെയ്യിച്ച് വലിയൊരു രാഷ്ട്രീയ മാതൃകയായും ഭരണക്രമമായും മാറ്റുന്നതാണ് ഇന്നത്തെ രീതി. സ്വന്തം ഇച്ഛ, അഥവാ അവനവന്റെ ഇഷ്ടം, താത്പര്യം എന്നിവ എന്തെന്ന് വ്യക്തിക്ക് മനസ്സിലാകുന്നതിനു മുമ്പേ തന്നെ വ്യക്തിക്ക് അവന്റെ ചുറ്റിലുമുള്ള നിർമ്മിത സാംസ്ക്കാരികഘടകങ്ങളിലൂടെ നിക്ഷിപ്തങ്ങളായ ഇഷ്ടങ്ങളും താത്പര്യങ്ങളും സ്വന്തം ഇച്ഛയെന്ന വ്യാജേന അവരിലേക്ക് കടത്തിവിടുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. ഇത്തരത്തിലുള്ള വ്യാജ സാംസ്ക്കാരികഘടകങ്ങളിലൂടെ ആർജ്ജിക്കുന്ന സ്വന്തം ഇച്ഛയെ സംരക്ഷിക്കാനായി സാമൂഹികവും സാംസ്ക്കാരികവുമായ ഇടപെടലുകൾ വ്യക്തിയുടെ ഭാഗത്തുനിന്നുണ്ടാവുമ്പോൾ അവരുടെ ഇച്ഛകളെ ആരാണോ തീരുമാനിച്ചത്, അവർക്ക് അനുകൂലമായൊരു രാഷ്ട്രീയം സൃഷ്ടിക്കപ്പെടുന്നു. ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാൽ, ഒരുകാലത്ത് സ്വേച്ഛാധിപത്യത്തെ തിരിച്ചറിയാനും പ്രതിരോധിക്കാനും സമൂഹത്തിനു സാധിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ ഇന്നതേ സമൂഹത്തെ ഉപയോഗിച്ചു കൊണ്ട് സ്വേച്ഛാധികാരത്തെ ഉറപ്പിക്കുന്ന രാഷ്ട്രീയസാഹചര്യമാണുള്ളതെന്നു സാരം.

 

നമ്മുടെ സമൂഹത്തെ കാർന്നുതിന്നുന്ന സ്വേച്ഛാധികാരത്തെ മനസ്സിലാക്കണമെങ്കിൽ ഇന്നു നാം നോക്കേണ്ടത് സിറിയയിലേക്കോ ഉത്തര കൊറിയയിലേക്കോ അല്ല, പകരം സ്വേച്ഛാധികാരത്തെ അധികാരത്തിന്റെ വിശുദ്ധസ്ഥാനത്ത് ഇരുത്താനുള്ള പണികൾ ആരംഭിക്കുന്ന സമൂഹത്തിന്റെ ഏറ്റവും ചെറിയ ഘടകങ്ങളായ വ്യക്തികളിലേക്കാണ്. ഹിറ്റ്ലർ അധികാരത്തിലേറിയത് ജനപിന്തുണയില്ലാതെയല്ല, സ്റ്റാലിൻ ഭരിച്ചതും ജനപിന്തുണയില്ലാതെയല്ല. അപകടകാരികളായ വ്യക്തികൾക്കു വേണ്ടി ആഗോളരാഷ്ട്രീയത്തിൽ തിരയുകയും, പണ്ടത്തെ ആ ഏകാധിപതിയിട്ട കോട്ട് നമ്മുടെ ഈ പ്രധാനമന്ത്രി ഇട്ടെന്നു പറഞ്ഞ് വ്യക്തിയിൽ മാത്രം സ്വേച്ഛാധിപത്യത്തെ തിരയുമ്പോൾ നാം പലപ്പോഴും കാണാതെ പോകുന്നത് ഇവർക്കു ശേഷം വരാനിരിക്കുന്ന ആയിരം സ്വേച്ഛാധിപതികളെയായിരിക്കും എന്നുള്ളതാണ് ദൌർഭാഗ്യകരമായ സത്യം. 

                                                                                          ആയിശാ ഹനീഫ്